Ik hoorde het vroeger al. Mama’s die aftelden, de zwangerschap niet leuk vonden, zo snel mogelijk die baby in hun armen wilden,… Ik kon het maar niet begrijpen. Tot deze zwangerschap.
Bij Annabelle was alles zo “rozig”. Je eerste kindje is op komst. Ben je moe, doe je een dutje. Rust in huis, geen kind dat wil spelen als jij doodop bent en misselijk (aja ze gaat niet naar de crèche) Zalig! Wij wilden bewust snel twee kleintjes na elkaar en het was het proberen waard want je weet nooit wat moeder natuur beslist natuurlijk. Er zit net geen 18maand tussen onze twee kadetjes. Maar wat een andere zwangerschap was dit!
Ik ben de eerste 20weken misselijk geweest, kon zelfs amper bij de slager staan want het idee dat ik ‘s avonds dat vlees zou moeten eten, bweurk (gold ook voor veggie trouwens)…
Elke dag de vraag: “wat gaan we eten” en ik die steevast zei “ik heb geen honger”… Tandenpoetsen ging ook al niet van een leien dakje daar moest ik van overgeven, allé gelukkig van de elektrische versie dan, het was hier anders nogal een boeltje geweest 😉 Na die 20weken ging het nog op en af, gelukkig niet elke dag maar mijn maag keerde heel snel om.
Dan maar op naar de 24weken, de OGTT test, ofwel suikertest. En olé ola ik had het aan mijn been. Waarde 1 iets te hoog en verdict: diabetes! Hupsa naar de diabeteseducator elke twee weken (ik zie je denken, als het dat maar is…) maar voor iemand die elke morgen haar boterhammetje met nutella en cécémel nodig heeft viel mijn wereld in elkaar. Oja en de koekjes die mochten niet meer, af en toe een chipje ook niet, geen witte rijst/witte pasta, geen gepaneerde dingen en vooral boterhammen met hopen. Saaie boterhammen… Je mag zoveel vlees eten als je wil en kaas (joepie ik eet niet graag vlees en ik lust amper kazen). Ik heb hier thuis denk ik wat afgezeurd (sorry Alexander daarvoor maar als je voor mijn neus een echte cola drinkt tja…), maar hoe langer ik het volhield des te makkelijker ik van de koekjes kon blijven en wat smaakten die zeemzoet toen ik toch eens eentje nam… Ik had wel de slechte gewoonte om over te schakelen op de suikervrije versie en mijn maag was daar toch ook niet zo tevreden over. Aspartaam, Acesulfaam, Tagatose,… Allemaal goed en wel maar is dat dan wel gezond?! Toen ik na een week van light-producten heel slecht werd, inclusief mijn geest, zwoer ik die koekjes ook af. Fruit mocht wel, maar ook niet onbeperkt en verse vruchtensappen waren ook not done. En net als je zwanger bent (mijn ervaring toch) heb je net zo zin in zoetigheden. Vreselijk was het. Ik moest om de drie dagen prikken zoals een diabeticus en mijn waarden noteren. Af en toe zat ik er eens boven, weliswaar niet veel, maar echt niet leuk als je dan “verantwoording” moet afleggen om de twee weken bij de diabetesducator. Maar kijk de buikomtrek zwakte af (P75 –> P55), terwijl ons kind wel gemiddeld op P75 zit… Ik snapte er niet veel van. Maar kreeg een dikke pluim (ondanks dat ik het niet zo strikt meer volgde eigenlijk).
De laatste weken van mijn zwangerschap kreeg ik dan nog een heleboel voorweeën die al wat opening verzorgden en de bmh lieten verstrijken. Het was nog spannend of baby2 zich zou aanmelden in 2017 of 2018… Een middagje UZ begin januari en het was precies of zij zich zou aandienen, maar niks was minder waar. Blijkbaar zat zij te goed en werd er nog twee weken aangemodderd. Geweldig! ‘s Nachts telkens weeën die geen uur doorzetten maar wel serieus pijn deden, monitor in het ziekenhuis die aangaf dat ik duidelijk in arbeid was maar er nog te “goed” uit zag fysiek… Maar ik was toen net geen 37weken dus ze zeiden dat ze niks zouden “helpen”. Uiteindelijk bij een controle op 38weken en redelijk “op” zijnde en een CTG uit de boekjes (duidelijke pieken van contracties) werd er beslist dat ik de week erna mocht langskomen indien baby 2 zich niet zou melden na het weekend. In mijn hoofd was dit een opluchting van jewelste want hoezeer ik ook niet wou focussen op “het kan voor elk moment zijn”, ik dacht er wel geregeld aan. Nestdrang werd hier in het kwadraat gezegevierd.
Het werd een kleine roman mijn zwangerschapsverhaal. Dinsdag 16 januari mocht ik binnengaan voor een inleiding, met zwangerschapdiabetes wilden ze eigenlijk niet over de 40weken gaan. Dus wij dag ervoor eens goed gaan eten met ons tweeën bij de Italiaan. Ik zei nog: “Doe mij maar een bruchetta want morgen is ze er toch…” De pizza at ik ook vol smaak op en ‘s avonds prikte ik natuurlijk te hoog, een bom had ik gegeten van dingen die niet mochten. Slimste idee ooit 😉
Dinsdagochtend 7u, aangekomen in het verloskwartier, spannend allemaal! Monitor zag er ok uit, weer een heleboel contracties. Dus maar wachten op de gynaecoloog. Na anderhalfuur kwam ze eraan en zei vervolgens: “Ah heb je je valies bij”. Toen had bij mij een belletje moeten rinkelen maar dat deed het niet. Ze keken nog eens en er was niks veranderd dus was de beslissing aan mij. Oh ja… ik moest beslissen of ik werd ingeleid of nog doorging. Maar ik moest dan ook de risico’s in acht nemen: keizersnede mogelijk door moeilijke arbeid door inleiding of zuignap omdat de baby nog geen zin had om spontaan te verschijnen. Na een uur nadenken besloot ik toch maar naar huis te gaan en af te wachten. Wat een rare dag was dat! ‘s Middags deden we een stevige wandeling van een paar kilometer om de gedachten te verzetten.
Maandag 21 januari mocht ik terug voor een consult bij de gynaecoloog. Ze zat duidelijk met iets, dus zei ik dat het nogal een rare boel was de 16de, waarop ze dus uitlegde dat het om een misverstand ging. Zij had gezegd dat ik moest langskomen en indien ik meer “opening” had ze gingen/konden inleiden, indien niet dat ze gingen afwachten. Ik kreeg dus een ander verhaal te horen dan de vroedvrouw. Maar geen probleem. Even goede “vrienden” 😉 Er was nog altijd niks veranderd dus stelde ze me twee opties voor: ofwel donderdag 25/01 inleiden, ofwel 30/01 en omdat ik echt wel natuurlijk wou bevallen koos ik voor de laatste optie. Babette die dacht er anders over en dacht dat 25 januari wel genoeg was geweest voor mama.
Ik ging 25/01 naar het ziekenhuis voor monitoring op exact 40weken, kreeg nog een consult bij de assistente en reed rond 12u ‘s middags naar huis. In de auto begon mijn onderrug een beetje pijn te doen, maar ik dacht bij mezelf da’s nu al de zoveelste keer dus zal wel niks zijn. Thuisgekomen, gegeten en Annabelle in bed. Mijn rug bleef maar “knagen” dus een badje en douche genomen. Dan om 14u45 netflix opgezet om mijn gedachten te verzetten om vervolgens om 14u47 uit de zetel te rollen van de pijn. Dit voelde precies toch anders aan dan de voorweeën… Oma opgebeld, 15u30 aangekomen in het UZ en om 16u46 was mevrouw Babette er na een vliegensvlugge bevalling van 1u15…
Ik werd gek van de pijn. Al mijn yoga mindfull bevallen tips vervlogen met elke wee. Rustig stappen tijdens weeën… Hmmm…. Misschien als het geleidelijk gebeurde dat dit wel eens kon helpen maar ik had zo erge weeën dat er geen rust meer tussenzat, van piek naar piek. Mijn monitor leek wel de Himalaya. Hoe houdt een mens dit uit? Ik wil een epidurale maar krijg geen meer, het heeft geen zin… De gynaecoloog is net op tijd en 6min. later ligt ze in mijn armen. Ik totaal van slag, verliefd tot en met maar o zo onwezenlijk door die snelle bevalling.
Het woord “droombevalling” bestaat echt niet, geloof me, ook niet als je je kindje zo snel in je handen/armen hebt.
En het beste wat ik hoorde: “Waw zo snel, dan heb je geen weeën gevoeld!” Toevallig een man die dit zei :p
Ondanks de lange voorweeën en de vliegensvlugge (ze lijkt op haar papa zeker) bevalling zijn we dolgelukkig met onze nieuwe spruit!